Maar wie moet dat betalen?

Gaat het om duurzaamheid dan is een van de eerste reflexen van politici van bijna alle partijen: “maar het moet betaalbaar blijven”. Nu denk ik ook, dat iedereen binnen zijn eigen mogelijkheden zijn bijdrage moet leveren, de sterke schouders..

Tegelijk is deze vorm van discussie om duurzaamheid direct met de voorbehoud te voorzien problematisch. Als of iemand serieus denkt, dat wij een alternatief hebben en deze alternatief dan ook nog goedkoper zou zijn dan nu actie te nemen. Natuurrampen, oogstproblemen en gezondheidsklachten zijn voorbeelden, waarom juist geen actie nemen juist die portemonnees raakt die politici voorgeven te beschermen. Langetermijn schade voor de hele maatschappij hier van maar alleen voor Duitsland ->hier.

Het houd er ook geen rekening mee, dat juist in sectoren rond om duurzaamheid in te toekomst (en nu al) ontzettend vele banen ontstaan (of er al zijn).

Feit is dat de overheden van Duitsland, België en Nederland afgelopen zomer miljarden EUR aan de slachtoffers van de hoogwaters hebben betaald (of van plan waren te betalen). Wellicht dat ook verzekeringen hier nog extra betaald hebben en donaties en meer. Nu betaald de overheid nog mee aan deze catastrofen, maar als deze in de toekomst nog meer toenemen, dan is op een bepaald moment geen geld meer beschikbaar. En ook dan zijn het ook weer de mensen met lager inkomen, die het meest worden geraakt.

Ook komt in verkiezingscampagnes en in bijna elke discussie vaak het punt waarop wordt beweerd dat klimaatbescherming gaat over een “verzakingsmaatschappij” die vijandig staat tegenover vooruitgang en welvaart en waarin “klimaatzondaars” aan de schandpaal worden genageld. Welke onzin! Zo kan minder consumeren slechts een klein stukje van de puzzel zijn voor de oplossing van de klimaatcrisis. Natuurlijk kunnen we allemaal ons eigen verbruik verminderen en b.v. overwegen of we op vakantie met de trein kunnen of hoe vaak wij nieuwe kleding moeten kopen. Maar het doet gewoon niet veel.

Meestal gaat het niet om luxe artikelen waar we mogelijk zonder zouden kunnen, maar om basisbehoeften. We hebben allemaal elektriciteit, medicijnen, een warme stand in de winter (gekoeld in de zomer) nodig en gebruiken daarvoor producten van staal, cement en lange toeleveringsketens. Het is momenteel niet mogelijk om dit dilemma op te lossen door middel van individuele aankoopbeslissingen. Op korte termijn kan deze vorm van verarming iets opleveren. Maar het is een behandeling van de symptomen. Dus op de lange termijn moeten we onze fossiele brandstofeconomie en onze niet-duurzame landbouw veranderen.